مورخان نقل مى كنند: در دوران طفوليت حضرت عباس (ع) يك روز اميرالمؤ منين على بن ابى طالب (ع) وى را در دامان خود گذاشت و آستين هايش را بالا زد و در حالى كه به شدت مى گريست به بوسيدن بازوهاى عباس (ع) پرداخت .
ام البنين (س)، حيرت زده از اين صحنه ، از امام (ع) پرسيد: چرا گريه مى كنيد؟!
حضرت با صداى آرام و اندوه زده پاسخ داد: به اين دو دست نگريستم و آن چه را كه بر سرشان خواهد آمد به ياد آوردم .
ام البنين (س)، شتابان و هراسان ، پرسيد: چه بر سر آنها خواهد آمد؟!
امام (ع) با لحن مملو از غم و اندوه و تاءثر گفت : اين دستها از بازو قطع خواهد شد.
كلام حضرت چون صاعقه اى بر ام البنين (س) فرود آمد و قلبش را ذوب كرد و با وحشت و شتاب پرسيد: ((چرا دستهايش قطع مى شوند))؟!
امام (ع) به او خبر داد كه دستان فرزندش در راه يارى اسلام و دفاع از برادرش ، حافظ شريعت الهى و ريحانه رسول الله (ص)، قطع خواهد شد. ام البنين (س) گريه كرد و زنان همراه او نيز در غم و رنج و اندوهش شريك شدند.
سپس ام البنين (س) به دامن صبر و بردبارى چنگ زد و خداى را سپاس ‍ گفت كه فرزندش فداى سبط گرامى رسول خدا (ص) و ريحانه او خواهد گرديد.
اميرالمؤ منين على (ع) فرمود: ام البنين ، فرزندت عباس (ع) نزد خداى تبارك و تعالى منزلتى عظيم دارد و خداى متعال در عوض دو دستش ، دو بال به مرحمت خواهد كرد كه با آنها با ملايكه در بهشت پرواز كند، همان گونه كه قبلا اين عنايت را به جعفر بن ابى طالب (ع) نموده است . و ام البنين (س) با شنيدن اين بشارت ابدى و سعادت جاودانه مسرور شد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: